Louise Zeelen
Gevoelig, een rijke belevingswereld, een creatieve geest, loyaal, eigen-wijs en Grond-legger van Eigen-Wijs in Zorg. Van de basisschool naar de Havo om vervolgens in 1990 de opleiding tot Z-verpleegkundige te gaan volgen en meteen aldaar de werkvloer op te gaan en in de praktijk te gaan leren op 17 jarige leeftijd.
Jaren later een opleiding casemanagement GGZ gevolgd (naast allerlei trainingen en cursussen) en vanaf 2008 mijn vaste baan opgezegd en verder gegaan als grondlegger van iets nieuws – vanuit liefde voor het vak. Sinds 2019 ben ik SKJ geregistreerd Jeugd- en Gezinswerker (relatienummer 100008174).
Mijn eigen weg soms kwijtraken en weer proberen terug te vinden.
Van huis uit meegekregen om respectvol met mensen om te gaan – mensen in hun waarde te laten en niet te veroordelen. Toch vergat ik met regelmaat grenzen te stellen aan gedrag of verwachtingen van mensen – niet elk gedrag of verwachting hoeft acceptabel of passend voor mezelf of een ander te zijn. Ik heb inmiddels geleerd dat er een wezenlijk verschil zit tussen grenzen stellen aan gedrag, een persoon in zijn waarde laten en te luisteren naar jezelf.
Op de Havo de horloge voor altijd aan de kant gelegd (Zeg maar gerust – gegooid). Wat ging de tijd op school langzaam. Ik verveelde me vaak tijdens lessen en kon me vaak niet goed concentreren op lessen omdat de manier van lesgeven me simpelweg niet aansprak of bij me aansloot. Ik ging dan andere dingen doen behalve “opletten” (concentratie) – om het gezellig te houden. Ik kwam vaak vermoeid thuis als ik verplicht werd tot opletten. Achteraf werd ik me bewust dat ik wel geconcentreerd en daardoor opgewekt was tijdens praktijklessen of tijdens lessen waarbij de docent op een niet standaard manier les gaf – en dus aansluiting bij me vond.
Jaren later ontdekte ik pas dat iedereen een eigen manier van leren heeft – ik ben een mens van de praktijk. Vandaaruit leer ik het beste en niet vanuit theorie die opgedreund wordt en die ik vervolgens niet goed kan plaatsen. Wat een opluchting en een feest van herkenning. Ik dacht namelijk een periode dat er iets mankeerde aan me – maar wist niet wat. Ik kan je zeggen – je wordt niet vrolijk van zo’n gedachte.
Achteraf begreep ik waarom ik na het diploma Havo hard riep: “nooit meer in die schoolbanken – ik wil werken en af en toe wil ik dan maar voor lief nemen om een week naar school te gaan” – want dat hoorde bij de opleiding die ik voor ogen had.
Mijn weg leidde toen naar leuke jaren – een andere opleiding en voor de eerste keer op kamers. Zelfstandig wonen. Wat heb ik veel geleerd, ook wel mijn hoofd gestoten, maar vooral genoten.
Ik zag en hoorde veel in de zorg – werkte na mijn diploma met mensen met een verstandelijke beperking en kon er zelf niet goed mee dealen als ik zag dat er in mijn beleving naar de mensen toe niet goed gehandeld werd. Ik wilde mijn eerste werkgever organisatorisch veranderen – en kon bepaalde zaken niet loslaten. In 2000 besloot ik mijn baan op te zeggen. Ik kon niet meer – mijn energie was op en ik dacht dat ik te zacht was voor deze hulpverlening. Toch ging ik bij een andere organisatie werken waar ik in aanraking kwam met jongeren en volwassenen met o.a. een licht verstandelijke beperking en een schat aan mooie eigenschappen. Ik vond het heerlijk om deze mensen te mogen ondersteunen en trainen in hun zelfstandigheid en we hadden daar ook een geweldig team. Maar ook hier liep ik op gegeven moment vast. Ik raakte mezelf weer kwijt vanuit de liefde voor mijn vak en de mens. Ik zag teveel wat me raakte op organisatieniveau en ging een “strijd” aan die in feite niet te winnen is. Na de opleiding casemanagement GGZ en op een fijne manier afscheid genomen te hebben, ben ik gestart als zelfstandige – mijn eigen weg inslaand.
En toen … mijn eigen weg volgend … ontstond qua werk ‘Eigen-Wijs in Zorg’ waarvan ik de grondlegger ben. Ik schrijf bewust – grondlegger omdat we samen met medewerkers, mensen die meehelpen en de mensen die we mogen steunen op hun pad Eigen-Wijs in Zorg vormen. En ik wil daar niet te zeer als een dominante bazige baas boven hangen omdat … vul maar in… het ten koste gaat van de eigenheid en eigen regie van mensen. Daar zou ik mensen – inclusief mezelf – tekort mee doen.
Ik vind Eigen-Wijs in Zorg heerlijk sprankelend en ben trots op deze mooie manier van vormgeven aan hulpverlening waar respect en kleinschaligheid hoog in het vaandel staan. Waar mensen mogen leren op hun manier, fouten mogen maken en groeien en (op)bloeien.
Ik hou van muziek, concert, de natuur, buiten zijn, kajak, wandelen, fotografie, koken, nieuwe dingen ontdekken, gezelligheid en rust; ik hou eigenlijk van heel veel. Ik ben als mens niet geschikt en ervaar dit ook als mijn valkuil om me aan te passen aan onze prestatie- en statusgerichte maatschappij. Een ratrace of de massa achterna lopen. En tegenwoordig ben ik heel blij dat ik het in elk geval weet – want daarin zit mijn eigen weg.
Ik hoop dat ik en ons team onze kennis en persoonlijke ervaring nog lang mogen inzetten om meer mensen hun eigen weg te gunnen en aansluiting te geven….want daarin zitten geluksmomenten, groei en (op)bloeien en meer zelfstandigheid!
Eigen-Wijs